Yürekleri bir olanlar birgün biryerlerde buluşur...
Sizlerle buluşabildik ya ne mutlu bize...
Hep bir arada kalabilmek dileği ile...
MENFAATEN UZAK BİR FEDAKÂRLIK…
Küçücük bir yardım çığlığı duydum geçenlerde, hani uzaktan gelen bir ses olur ya ilk anda mana verilemeyen, öyle bir ses işte! Biraz acı ve buruk bir çığlık vardı bu seste! Karınca-kararınca, Anadolu’daki okullara kitap temini için yardım isteniyordu! Sordum; “on-onbeş kitap işinizi görür mü diye!”, “evet görür!”dediler ve daha azının bile hüsnü kabul gördüğünü dile getirdiler.
Hayatın, zaman’ın, har vurup-harman savurduğu ve insani hakikatlerin nedense kulak arkası edildiği bu devirde, ben dâhil ne kadar az iyilik yapmışım ya da yapmışız diye düşünürken ve bu duygular içerisindeyken… Meltem arkadaşa mesaj atıp, 10-15 kitap verebileceğimi söyledim; tabii bunu söylerken de, lise’de başlayan ve Üniversite’de devam eden ve de hala bende hastalık halinde olan kitap okuma aşkını düşündüm ve ne eziyetler içinde kitapları aldığımı, sahaflarla kavgalarımı, bir kitap için nerden-nereye yürüdüğümü düşündüm… Bu duygular içinde kıvrandım, o kitap verebileceğimi söylediğim an içinde!
Hepimizden Hepinize isimli sitelerine baktım, dar imkânlarla ne güzel işler başarmışlar ve bunun haklı olarak sevincini görüyorsunuz bu yaptıkları iyiliklerde... Menfaat beklemeyen bir iş içerisinde olmalarını tebrik ediyorum gerçekten ve birazda gıpta ile bakıyorum onlara aslında, yukarıda anlattığım gibi biz, hayatın içinde sırf bir yere şartlandığımız için mekanikleştik sanki bütün insani his ve melekelerimizi yitirmiş gibi davranıyoruz her nedense! Meltem arkadaş ve diğerlerini insan’a has ve insan’ca, haysiyet belirten işler üzerinde görünce, insan gıpta ediyor işte. Bunu dile getirme zorunluluğu hissettim kendimde!
Şöyle derler; “Bir şeyin ıstırabını çekmeyen onu ne tanır ne de bilir.” Kitabın sıkıntısını bildiğimden, bunun ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Bunun sıkıntısını çekmeyen bilemeyecek bu duygunun ne anlama geldiğini maalesef!
Eğitimin bizi şekillendirdiği bu vasatta bunun en kolay olmasa da, insan’a en yakın yolunun kitap olduğunu düşünürsek ve bu kitap yardımlarının muhatapları çocuk olduğunu da düşünürsek bu yardımlar daha da kıymet kazanır gözümüzde... Buna aracı ve vesile olanların kıymetini söylemeye lüzum var mı? Onların faaliyetlerinin en belirgin tarafı, menfaatten uzak ve fedakârlık gerektirmesi… Onları bu yönüyle bir daha kutluyor ve tebrik ediyorum.
Ersin Sağlamer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder